[Episode 1] บทที่ 1 - จุดเริ่มต้นและการสูญเสีย # 1

--- ช่วงเช้าก่อนเกิดเหตุการณ์ ณ ยอดเขามูลิบ๊องแห่งสำนักโฮงมอน ---

        แสงอาทิตย์สอดส่องเข้ามายังบานหน้าต่างของบ้านหลังหนึ่ง เผยให้เห็นสิ่งของภายในบ้านหลังนี้ซึ่งเป็นบ้านขนาดเล็กมีห้องเล็กๆห้องเดียว มีของจุกจิกทั่วไปจัดไว้อยู่ตามห้องอย่างเช่นตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก โต๊ะถูกวางไว้ข้างผนังห้องและเก้าอี้หนึ่งตัว และเตียงอยู่ในห้อง แต่หารู้ไม่ว่าบนเตียงมีใครบางคนกำลังหลับใหลอยู่ หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ สีหน้าเธอดูเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร เธอมุ่งไปที่หน้าเตียงพร้อมกับสะกิดคนบนเตียงให้ลุกขึ้นตื่น 

       "ตื่นได้แล้วน้องเล็ก อาทิตย์ก็รุ่งสางแล้วยังจะมัวนอนอยู่อีก เร็วๆ รีบๆลุกขึ้นมาได้แล้ว" เธอจ้องสายตมองมาที่คนที่กำลังพึ่งจะตื่น เธอยิ่งมองก็ยิ่งดูเครียดกว่าเดิมเพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวคนนั้นจะไม่มีท่าทีว่าจะลุกเลย เธอจึงกระทืบเท้าของเธออย่างดังรอบนึง พร้อมบ่นงุงิอย่างไม่พอใจ และในที่สุด"เรา" ก็ได้ลุกขึ้นมาจากเตียง ในสภาพที่มีเครื่องแต่งกายชิ้นน้อย

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

• คนที่มาปลุกเราไม่ใช่ใครนอกจากศิษย์พี่ของเราซึ่งเป็นศิษย์พี่คน 3 นามว่า จินยอง (Jin-yeong /진영) เธอเป็นกุลสตรีเพียงคนเดียวในสำนักแห่งนี้ พี่คนนี้เป็นคนที่ชอบจุกจิกคนอื่นแถมยังขี้บ่นอีกด้วย แต่ถึงงั้นดูเหมือนเธอจะดูแลทุกคนได้เป็นอย่างดี แถมยังเก่งวิทยายุทธด้านหมัดอีกด้วย

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

       "น้องเล็กคนนี้นี่ยังชอบนอนถอดเสื้อผ้าอยู่อีกหรอเนี้ย ดูไม่ดีเอาซะเล๊ยยย" เธอลากเสียงสูงพร้อมกับแอบยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

       "เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา รีบๆแต่งตัวซะ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เจ้าคนเดียวที่ตื่นช้านะ" หลังจากจบคำพูด เราก็รีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงค่อยๆ เดินก้าวออกจากบ้านหลังนั้นอย่างช้าๆ ด้วยความที่พึ่งจะตื่นเจอแสงแดดเข้าไปทีนี้แสบตาเหลือเกินถึงกับต้องยกมือขึ้นมาบดบังแสงอาทิตย์ที่สอดส่องเข้าตา

       บรรยากาศโดยรอบนั้นมีลมเย็นพัดผ่านมาตลอด มีนํ้าตกที่ตกลงมาจากก้อนเฆมอย่างไม่ขาดสาย มีสัตว์ต่างๆมากมายในบริเวณนี้ไม่ว่าจะเป็น นก สุนัข และอื่นๆอีกมากมาย ดูเหมือนว่านี้จะเปรียบเสมือนเมืองแห่งสรวงสวรรค์เลยก็ว่าได้ เรามองไปรอบๆ ก่อนที่จะยืนบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจ เสร็จก็ค่อยๆ เดินเข้าไปยังบ้านหลังเล็กข้างๆ เพื่อปลุกศิษย์พี่อีก 2 คน คนที่เราปลุกให้ตื่นขึ้นมา 2 คนในบ้านหลังข้างๆก็ไม่ใช่ใครเช่นกัน ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

• คนแรกก็คือศิษย์พี่คนที่ 4 นามว่า คิลฮง (Gilhong /길홍) เป็นศิษย์พี่ที่ขี้เกียจสุดๆ แถมยังซุ่มซ่ามอีกด้วย แต่ถึงงั้นเขาก็เป็นศิษย์พี่เราหละนะ ทำไงได้ล่ะ...

• กับอีกคนนึงก็คือศิษย์พี่คนที่ 5 นามว่า ฮงมุนพา (Hongmunpa /홍문파) เป็นคนที่ร่าเริงคิดอะไรก็เป็นแง่บวกเสมอ มักจะติดเล่นเป็นประจำทุกๆสถานการณ์

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

       ทั้ง 4 คนต้องไปทำกิจวัตรประจำวัน ก็คือต้องไปตัดฝืนและไปก่อไฟเพื่อทำนํ้าร้อน หลังจากเสร็จภารกิจก็ต้องไปประชุมตอนเช้ากับท่านอาจารย์ ระหว่างทางก่อนจะไปที่จุดนัดประชุมเรากับจินยองก็ได้เจอกับชายร่างใหญ่โตคนหนึ่งเหมือนกำลังยืนรอเราอยู่แล้วที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

       

      "หืม! ใกล้จะได้เวลาประชุมตอนเช้ากันแล้ว แต่เหมือนเจ้ามูซองจะไปที่หน้าผานั้นอีกแล้ว ถ้าไงข้าวานพวกเจ้าไปเรียกให้เขารีบมาประชุมโดยด่วน" ชายร่างยักษ์กล่าวกับเราพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ ... เกรงว่าจะไม่รู้จักพี่ใหญ่สุดครึมคนนี้ จะขอแนะนำตัวก่อนละกัน

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

• ศิษย์พี่ใหญ่สุดแห่งสำนักโฮงมอน นามว่า ยังมุก (Youngmuk / 영묵) เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจาอะไรมาก ค่อนข้างจริงจังในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นพิเศษ เวลามีเรื่องทะเลาะอะไรกันในสำนักพี่คนนี้ก็จะเข้ามาหยุดได้สำเร็จและรวดเร็วเสมอ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

       ไม่รอช้าหลังจากสิ้นสุดคำพูดของศิษย์พี่ใหญ่ทั้งเราและศิษย์พี่จินยองก็ได้ใช้วิชาตัวเบารีบวิ่งไปยังหน้าผา ระหว่างที่กำลังเดินขึ้นหน้าผา บนปลายหน้าผาก็มีชายคนหนึ่งยืนอยู่บนนั้น และเขากำลังปล่อยนกสีดำบินขึ้นท้องฟ้าหายลับเข้าไปยังก้อนเมฆสีดำ 

       "ดูเหมือนว่าเมฆดำกำลังจะมาถึงแล้วสินะ..." เขากล่าวขึ้นพร้อมกับเอามือไขว้หลังและแสะยิ้มเล็กน้อย 

       "ศิษย์พี่มูซอง!... นี้! ศิษย์พี่มูซอง!" ศิษย์พี่หญิงของเราวิ่งเข้าหามูซองอย่างรวดเร็วพร้อมหยุดตรงหน้า  "ศิษย์พี่ขึ้นมาทำอะไรบนนี้หรอ? ทุกๆคนกำลังรอพี่อยู่คนเดียวนะ" เธอทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ที่ศิษย์พี่ของเขานั้นกำลังจะไปประชุมสาย

       "ฮ่ะฮ่ะ ข้ากำลังจะไปอยู่พอดีเลย" เขาตอบกลับอย่างไม่มีอะไรก่อนจะหันหน้ามามองที่เรา "โว้วว วันนี้มันวันอะไรกันทำไมน้องเล็กสุดถึงได้ตื่นเช้าได้ล่ะเนี่ย" เขาถามอย่างแปลกใจ 

       "จริงๆ น้องเล็กก็ไม่ได้ตื่นเองหรอก ต้องให้ฉันปลุกนี้หละถึงจะตื่นเช้า" เธอพูดกับมูซองก่อนที่จะหงายหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความสงสัยที่เห็นอะไรแว๊บๆ บนท้องฟ้า

       "เอ๊ะ! นั่นอะไรน่ะ?" เธอพูดและชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าระหว่างตัวเรากับมูซอง เธอเกาหัวตัวเองก่อนจะพูดต่อว่า "เหมือนฉันจะตามัวนิดหน่อย แต่ฉันว่าฉันเห็นผู้หญิงใส่เสื้อผ้ายาวๆ สีขาวกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า..." มูซองมองหน้าจินยองอย่างตลก 

       "ฮ่ะฮ่ะ ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่นอนไม่พอเสียเองนะเนี้ย" แต่หารู้ไม่ ดูเหมือนจะมีหญิงในร่างชุดขาวกำลังลอยอยู่บนฟ้าพร้อมกับจ้องมองมายังกลุ่มของเราทั้ง 3 คนอยู่จริงๆ เพียงแต่เราไม่สามารถมองเห็นเธอได้....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

• ศิษย์พี่รองจากยังมุก นามว่า มูซอง (Musung /무성아) เอาจริงก็ไม่ค่อยจะรู้จักกับเขาแน่นอนสักเท่าไร แต่เหมือนว่าจะอยู่สำนักแห่งนี้มายาวนานพอควร มักจะผุบๆโผล่ๆมาแปลก และชอบทำอะไรที่คนอื่นมักคาดไม่ถึงเสมอ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

       หลังเสร็จสิ้นบทสนทนาทั้ง 3 คนก็ไม่รอช้าจึงรีบวิ่งไปพบปะกับอาจารย์ของตน โดยเป็นสถานที่ตรงของจุดศูนย์กลางของเกาะแห่งสำนักโฮงมอน หลังจากที่ลูกศิษย์ทุกคนมารวมตัวกันพร้อมทั้ง 6 คนแล้ว (รวมตัวเรา)

       

       "หืมม ดูเหมือนว่าพวกเจ้ามารวมตัวกันครบแล้วสินะ? ลูกศิษย์คนเล็กสุดก็มาด้วย ดีเลย... ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาเนี้ยก็เพื่อจะบอกอะไรกับพวกเจ้าบางอย่าง..." 

       "สำนักของเราโฮงมอนในตอนนี้ยังคงมีสมาชิกในสำนักน้อยเหมือนเดิมแต่พวกเราก็อยู่ด้วยกันมานานพอสมควรแล้ว แต่ในตอนนี้สำนักของเราก็ได้ไปอยู่ในรายชื่อสำนักดีเด่น นั้นก็ต้องขอบคุณวิทยายุทธลับแห่งสำนักโฮงมอนและศิษย์ที่รักทุกคนที่ทำให้สำนักของเราแตกต่างและเด่นกว่าสำนักอื่นๆ" 

       "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการที่จะบรรลุวิทยายุทธลับแห่งโฮงมอน แต่การที่มีพลังอันยิ่งใหญ่นั้นก็ต้องมีความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ตามมาด้วยเช่นกัน..." 

       "การช่วยเหลือผู้อื่น, ช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่า, การรู้จักความยุติธรรม และการฝึกฝนตนให้เป็นผู้ผดุงความเป็นธรรม ทำตามสิ่งที่ข้าบอกเหล่านี้และพวกเจ้าก็จะสามารถเรียนรู้วิทยายุทธลับแห่งสำนักโฮงมอนได้ด้วยตนเอง" 

       "ดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องรีบร้อน จงใจเย็นๆ และทำตามในสิ่งที่ข้าสอนพวกเจ้าไว้ หวังว่าพวกเจ้าจะเข้าใจทุกคน อีกอย่างนึง ลูกศิษย์เล็กสุดตามข้ามาทางนี้..." หลังจากอาจารย์กล่าวจบ คนอื่นๆ ก็แยกย้ายไปทำในสิ่งที่ตนต้องทำกันตามกิจวัตร

       เรานั้นเดินขึ้นบันไดหินตามอาจารย์ขึ้นไปยังที่พักของอาจารย์ ซึ่งขนาดที่นี้ใหญ่กว่าห้องนอนเราประเภทเท่าตัว เราเดินเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง ภายในห้องมีโบราณวัตถุมากมายอย่างเช่นไหและดาบที่บางเล่มฝุนเกาะทำให้รู้ได้เลยว่าของพวกนี้ไม่ต้องใช้งานมานาน

      "เจ้าน่ะ ไปหยิบหนังสือวิทยายุทธลับแห่งโฮงมอนมาจากตู้นั้นสิ" ตัวเราก็เดินไปตู้นั้นพร้อมกับค้นหาชื่อหนังสือตามที่ท่านอาจารย์ได้บอกไว้ พร้อมกับเปิดดูข้างในของหนังสือเล่มนั้น ข้างในมีรายละเอียดวิชาต่างๆมากมายซึ่งบางวิชานั้นกระบวนท่าดูวุ่นวายและยากลำบากยิ่งนัก เราเดินไปหาอาจารย์พร้อมกับอ่าน "เอาละนะ ดูเหมือนเจ้าก็รู้แล้วสินะว่ามีอะไรอยู่ข้างในหนังสือเล่มนี้ เจ้าจะได้เรียนรู้ท่าวิทยายุทธของสำนักโฮงมอนของเรา ในบางวิชาเจ้าอาจจะสาารถเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง ซึ่งพอถึงเวลานั้น(เวลาที่ตัวละครเราเวลอัพ)จงมั่นและตั้งใจศึกษาวิชาจากเล่มนี้ให้เสมอ"

       "ข้าก็อยากจะสอนเจ้าด้วยตัวข้าเองหละนะ แต่ดูเหมือนว่าข้าจะชราเกินไปหละ... เจ้าจงไปบอกศิษย์พี่ของเจ้า ยังมุก ที่สนามประลอง เขาคงจะรู้ว่าควรจะทำยังไงกับเจ้าบ้าง..."

       เพื่อให้เสียเวลาเราใช้วิชาวิ่งตัวเบารีบวิ่งไปหาศิษย์ยังมุกที่สนามประลอง ดูเหมือนเขาจะรอเราอยู่ที่กลางสนามประลองอยู่แล้ว

       "ในที่สุดเจ้าก็มาจนได้ ไหนอาจารย์บอกอะไรกับเจ้าบ้าง" เขาถามอย่างสงสัย ตัวเราจึงยื่นหนังสือเล่มนึงให้เขาดู เมื่อเขารับหนังสือเขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขึ้นมาว่า "เดียวนะ! หนังสือเล่มนี้มัน...! นี้ท่านอาจารย์มอบให้กับเจ้าอย่างงั้นหรือ?" เราพยักหน้าอย่างมั่นใจ

       "หืมม เข้าใจหละ ดูเหมือนอาจารย์จะรับเจ้าเป็นลูกศิษย์เข้าสำนักอย่างเป็นทางการแล้ว ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วย ต่อจากนี้ข้าจะเป็นคนสอนศิลปะการต่อสู้แบบนี้ให้เจ้าเอง มันจะไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคาดคิดหรอกนะ เพราะฉะนั้นจะเตรียมใจไว้ซะ... จงรับอาวุธเหล่านี้ไป" ตัวเราก็ได้รับอาวุธ(ตามอาชีพของผู้เล่น)มา เราจึงสวมใส่ของให้กลายเป็นอาวุธหลักของเรา และเรียนรู้ท่าโจมตีพื้นฐานด้วยตนเอง หลังจากสวมใส่อาวุธ

       "เพื่อไม่ให้รอช้า... ตามข้ามา" ยังมุกกล่าวพร้อมวิ่งไปยังสนามประลองลานกว้างที่อยู่ข้างหน้า และก็ได้อัญเชิญหุ่นไม้ขึ้นมา ศิษย์พี่ยังมุกก็ได้สอนเราใช้วิทยายุทธท่าพื้นฐานต่างๆ ตามหนังสือที่อาจารย์ได้ให้มา หลังจากกำจัดหุ่นไม้ตัวสุดท้ายได้สำเร็จ ยังมุกก็แสดงความยินดีกับเราโดยการตบมือให้พร้อมกล่าวว่า "เจ้าทำได้ดีมาก ดูเหมือนมันจะไม่ยากสำหรับเจ้าเลย และการสอนเจ้าในวันนี้สำหรับข้าแล้วก็จบลงเพียงแต่นี้ แต่การทดสอบยังไม่จบเพียงเท่านี้"

       "อย่าประหม่าตนให้มาก การทดสอบครั้งสุดท้ายนี้จะต้องไปฝึกฝนในถํ้า ซึ่งข้าจะนำพาเจ้าไปที่ทางเข้าปากถํ้า และหลังจากนั้นเจ้าก็ต้องเข้าไปด้วยตัวเอง เข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม... ถ้างั้นตามข้ามา" ทั้ง 2 ใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปอย่างรวดเร็วซึ่งวิ่งออกจากนอกสำนักนี้ไปไม่ไกลมาก ก็ไปเจอหน้าปากทางเข้าถํ้าแห่งหนึ่ง ตัวเรามุ่งหน้าเข้าไปถํ้าอย่างรวดเร็วโดยไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด

       หลังจากเข้ามาภายในถํ้า ตัวถํ้าข้างในเป็นลานกว้างแต่ก็ไม่ใหญ่มากนักภายในถํ้าถูกความมืดปกคลุมไปทั่ว มีกองไฟก่อไว้แถวๆ ริบห้องอยู่มุมนึง นอกจากนี้ยังมีฝูงค้างคาวเกาะอยู่ตามโขดหินภายในถํ้าเป็นจำนวนมาก แถวๆกองไฟเหมือนจะมีคู่ต่อสู้อย่างหุ่นไม้รอเราอยู่แล้วจำนวน 5 ตัว

       "นี้คงเป็นการทดสอบสินะ กับแค่กำจัดหุ่นไม้..." ตัวเราพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจว่าเรานั้นสามารถกำจัดเจ้าหุ่นไม้นั้นได้ภายในพริบตา ไม่ช้าตัวเราก็พุ่งเข้าไปหาหุ่นไม้ทีละตัว พร้อมกำจัดมันอย่างรวดเร็ว ...    

       "แฮ่ก! แฮ่ก!" ตัวเรานั้นถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหน็ดเหนื่อย "แค่เนี้ย! ถามจริง? นึกว่าจะมีอะไรให้ท้าทายมากกว่านี้เสียอีก" หลังจากตัวเราพูดประโยคนี้จบ ทันใดนั้นก็มีร่างของใครสักคนกระโดดลงมาจากข้างบน เขาแต่งชุดคล้ายกับนินจาและยังเป็นผู้ชายผมยาวอีกด้วย จิตสังหารของเราบอกให้เราได้รู้เลยว่าเขามาเพื่อที่จะทำร้ายเรา แต่!!! ไม่ทันทีตัวเราจะกระโดดถอยหลังออกมา นินจาคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเราพร้อมกับขัดขาให้เราล้มก่อนที่จะมีเสียงเหมือนกระดูกถูกหัก "... อ๊ากกกกกกก" แขนของเราถูกนินจาตนนั้นบิดจนหัก ด้วยความเจ็บปวดอย่างมากถึงกับทำให้ตัวเราร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย นินจาปล่อยเราและลุกขึ้น พร้อมกับดึงชุดนินจาของตนออก... 

       "ศะ...ศิษย์พี่มูซอง!" เรามองหน้ามูซองอย่างประหลาดใจ "ฮ่ะๆ ... เจ้าคงจะเจ็บปวดไม่น้อยเลยสินะ ศิษย์น้อง ตอนนี้เจ้าดูเหมือนสภาพคนที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ เจ้าจะต้องนั่งสมาธิเพื่อฟื้นฟูพลังปราญของเจ้าพวกรักษาร่างกายของตัวเจ้าเอง" ไม่ช้าตัวเราก็นั่งสมาธิเป็นระยะเวลานึง จนถึงเวลานั้นตัวเราก็รู้สึกได้ว่าเหมือนทุกส่วนของร่างกายเราได้รับการฟื้นฟูให้หายเป็นปกติ จึงกระโดดขึ้นด้วยความรู้สึกดี!!! 

       "เจ้าทำให้ข้าแปลกใจมากนัก ศิษย์น้องข้า สิ่งที่ข้าทำกับเจ้าไปมันก็เป็นเพียงแค่หนึ่งการทดสอบและข้าก็อยากรู้ด้วยว่าเจ้ามีฝีมือมากเพียงใด แต่เจ้าสามารถฟื้นฟูร่างกายตัวเองได้เร็วกว่าที่คิด ถือว่าเป็นก้าวแรกที่ดีกับการเป็นศิษย์หน้าใหม่แห่งสำนักโฮงมอน" หลังจากนั้นเขาก็สอนเรามากมาย ไม่ว่าจะทั้ง การกินอาหารในสถานะไม่ต่อสู้เพื่อฟื้นฟูพลังชีวิต และการซ่อมแซมอาวุธโดยการใช้กองไฟและค้อนซ่อมอาวุธ หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกสอนทั้งหมด มูซองก็กล่าวขึ้นมาว่า

       "เจ้าดูเหมือนนักรบมากยิ่งขึ้นหละ จงจำไว้เสมอว่าอาวุธของเจ้าต้องได้รับการรักษาเสมอ... จบหลักสูตรวันนี้เพียงเท่านี้ ข้าจะกลับไปยังสำนักก่อนละ ไว้เจอกันในภายหลัง" หลังจากจบบทพูดนี้มูซองก็พุ่งกลับสำนักไปอย่างรวดเร็ว ตัวเราก็วิ่งตามเขาออกไป หลังจากเราออกมาจากถํ้าภายนอกกลับถูกเมฆดำถูกปกคลุมเต็มไปทั่วท้องฟ้า ไม่มีแสงอาทิตย์ลอดลงได้แม้แต่นิดเดียว ข้างหน้าเราศิษย์พี่ของเราทั้ง มูซองและฮุงมุนพาต่างกำลังต่อสู้อยู่กับสิ่งชั่วร้ายอย่างนึงซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับผู้หญิง .... นี้มันเกิดอะไรขึ้น!?